ik noem zijn naam elke dag

afgelopen weekend waren we bij een doopdienst van de "dochter" van goede vrienden van ons.. heel bijzonder om zo'n meisje van 7 dan te horen zeggen JA Jezus is mijn vriend
ze werd gedoopt in de kerk waar ik in 1991 ja zei tegen de vader van mijn kids.. herinneringen aan die dienst kwamen boven .. ook aan de 8 jaar dat we getrouwd waren .. geen makkelijke tijd door dat de jongens allebei meer zorg nodig hadden maar zekers wel een tijd waar ik dankbaar op terug kan kijken want ik ben trots om mama te zijn van die 2 knullen !!

t geloof waar ik zelf ook zoveel kracht uit mag halen dat wens ik haar ook toe want haar leventje is ook niet heel rooskleurig gestart maar ze mag het nu goed hebben..

doordat we in Berkel waren liepen we ook even de begraafplaats op waar de opa en oma van mijn jongens hun laatste rustplaats gevonden hebben ik had een rode en witte roos bij mij eigenlijk de traditie van Joey om die bij zijn bezoek aan hun daar achter te laten
maar Alex en ik stonden er nu samen.. herinneringen kwamen boven.. hoe lieve man mijn "schoonvader" was en hoe veel verdriet hij had nadat zijn zoon er voor koos om met een andere vrouw verder te willen.. hoe gek Joey op zijn opa was en hoe fijne herinnering hij ook heeft aan de boerderij op de Noordeindseweg waar hij graag ging logeren
mijn band met mijn schoonmoeder was anders maar voor Joey was ze een lieve oma en dat wil ik voor op stellen..
we staan voor een graf wat slecht bijgehouden is .. en dat doet pijn .. want mijn "schoonouders"waren allebei tuiniers en hielden van een goed onderhouden tuin.. jammer dat dat dit nu niet zo mag zijn..

bijzonder om deze bijzondere dag voor een meisje van 7 mee te mogen maken .. en ik merk dat het herinneringen ophalen mij ook goed doet.. dierbare herinneringen ook aan de kindertijd van mijn knullen

maar op zo'n moment mis ik Joey en Yerèll* nog meer
Joey ik zag hem deze week nog lopen maar echt gelukkig zag hij er niet uit
hoor van allerlei mensen rondom ons heen verhalen waarvan ik niet echt weet of ik het allemaal wil weten maar merk ook dat deze tijd mij doet beseffen hoe pittig alle jaren achter ons liggend waren en dat er nu ook en tijd was aangebroken dat ik voor mezelf moest gaan zorgen want ik bleek "op" zo zeggen ook de mensen die me begeleiden maar zeggen dat ik goed bezig ben xx
ik word goed opgevangen door veel lieve mensen om ons heen maar hoop toch dat ik snel weer contact met mijn zoon mag krijgen en we onze band weer mogen terug krijgen die er altijd was .. want we waren echt maatjes ! samen leuke dingen doen.. heel simpel tosti's bakken of muziek luisteren .. allerdaagse dingen die ik nu mis

en Yerèll* tja die mis ik met de dag meer .. hoorde al wel van lotgenoten dat zij dit ook ervaarden maar zelf merk ik t ook
momenteel vechten er weer veel kids tegen het epi-monster.. dat gevecht moest mijn knul opgeven maar hoop zo dat alle andere kanjers wel door kunnen en mogen vechten.. dokters zijn zo knap waarom vinden ze dan het wondermiddel voor deze sluipmoordenaar want zo wil ik epilepsie toch wel noemen dan niet.. met grote regelmaat heb ik nog contact met mama's uit deze werled .. ik begrijp hun machteloosheid maar zo al te goed.. je staat er bij en kan niets doen

voor alle anderen gaat het leven door maar voor mij staat er veel stil sinds de 7e sept 2012
luisterde vanmorgen nog naar een nummer van de kast met een tekst die met flink raakte http://www.youtube.com/watch?v=Cdvrn0v25rk

dit. weekend word Yerèll*s  naam genoemd tijdens de gedachtenisdienst op Sherpa .. met allerzielen 2 nov as. zijn er velen meer die aan hem en alle anderen die ons ontvielen zullen denken
8 nov. noemen we zijn naam tijdens het namen noemen op de Amerpoort http://www.namen-noemen.nl/ .. in December is er wereldlichtjesdag

maar eigenlijk is dat voor mij een druppel op de gloeiende plaat
ik noem zijn naam iedere dag !

ze bestaan nog.. eerlijke mensen

na een super fijn weekend startte ik vanmorgen een overvolle week

zoals gewoon ging er met mijn cliënt op uit om de boodschappen te doen
eerst bij de drogist wat spulletjes halen en daarna naar de supermarkt ..
de grote boodschappen regelen haar mantelzorg maar ik probeer wat aanvulling te zijn om haar zelf ook te laten kiezen wat smakelijk is en let ook op voedingsmiddelen die het welzijn bevorderen

al ruim 8 jaar kom ik bij deze client dus ondertussen zijn we in de plaatselijke winkels op ma. morgen ook vertrouwd gezicht

bij de kassa kom ik er achter dat mijn portemonnee niet in mijn tas zit..  een bekende springt even bij en we brengen haar het geld terug zoals afgesproken.. want waar de client altijd genoeg bij heeft blijken we net een euro te missen normaal zou ik die uit mijn portemonnee bij schieten..
tja mijn portemonnee die zou ik dan wel thuis hebben laten liggen want za. heb ik er iets uitgehaald gaat er door mijn hoofd..

maak me er eigenlijk niet echt druk om ..

maar als ik rond 13.00 thuiskom en hem hier ook niet tref raak ik toch wel lichtelijk in "paniek"
bel de supermarkt die zegt dat helaas oost europeanen met regelmaat aktief zijn binnen de super en zij zullen de camara beelden na kijken of ze en aanwijzing hebben.. een telefoontje een half uurtje verder laat idd horen dat hij precies weet wat voor boodschappen wij in ons karretje gelegd hadden maar iets verdachts was er bij ons in de buurt niet waar te nemen wel bij een andere klant maar die had zich nog niet gemeld..

de drogist nam de telefoon niet aan

en via de bank kwam ik er achter dat er nog geen geld af was geschreven.. mijn pasjes blokkeerde ik om dit als nog te voorkomen
behalve mijn bankpasjes zaten er weinig belangrijke dingen in de portemonnee want ik heb mezelf aangeleerd om in mijn tas verschillende  essentiele dingen verspeid te "bewaren"zodat ik ook niet veel gedoe heb als ik in deze situatie terecht kom.. helaas was dit niet de eerste keer dat dit me overkomt ..

angifte doe je tegenwoordig online van dit sort voorvallen dus ik vul even een standard formulier in..

herinneringen van eerder voorval komen boven.. Y* lag opgenomen op ic en daar in het zh. is op en middag toen mijn tas gerold terwijl ik even van t bed weg was en met een arts was meegelopen voor een gesprek wat ze niet aan bed wilden voeren .. mijn portemonnee is toen elders in het zh gevonden maar alle belangrijke papieren als paspoort rijbewijs en bankpas waren er uit.. veel geregel was toen het gevolg.. terwijl ik toen wel andere dingen aan mijn hoofd had..

maar ook de les om meerdere mapjes aan te schaffen om dingen verspreid te bewaren..

maar het meest moelijk van deze hele situatie vond ik  dat in de portemonnee foto's van mijn kanjers zitten .. foto's die niet zo maar te vervangen zijn en een dierbare herinnering zijn xx


maar alles loopt met een sisser af..
ik hoorde net de bel gaan .. een voor mij vreemde staat voor de deur.. in de buurt van de super heeft deze voor mij onbekende mijn portemonnee gevonden had al mijn thuisnummer wat ze vond gebeld maar ik was er niet.. op t zelfde briefje vond ze ook mijn adres..ze moest toch in de buurt zijn dus gaf het even af.. en had t anders door de bus gegooid mijn bankpasjes zijn er uit even als wat contant geld maar de foto's van mijn jongens zitten er nog in dat is voor mij het allerbelangrijkste !!!

alles loopt dus met een sisser af..
dankbaar met deze eerlijke vinder die ook de moeite nam om er iets mee te doen.. volgens de meneer van de super vinden ze met regelmaat een portemonnee in de buurt en blijft deze weken liggen bij klantenservice want niemand komt er meer voor ..
hoort zakkenrollen of stelen dan zo bij deze tijd dat je er gewoon aan raakt ?

paar dagen kan ik nu geen geld opnemen want eenmaal geblokkeerd is het niet terug te draaien blijkt
kost ook wat euro's omdat pasjes opnieuw aangeschaft moeten worden
maar daar kan ik wel mee leven

deze vinder beloon ik deze later deze week nog wel want ik heb haar adres gekregen
want het scheelt mij ook wat geregel met andere instanties warvan gegevens in de portemonnee zaten..

en deze week die toch al overvol zit kan ik nu gewoon tijd besteden aan alles wat ik van plan was en wat nodig is..

want waar velen herfstvakantie hebben of vieren mag ik er paar keer extra op uit.. komt wel weer goed..
werken is echt niet erg
al roept iedereen om me heen As. let ook op jezelf.. ik zal het proberen maar nee zeggen zal nooit mijn sterkste kant worden.. en stil zitten kan ik ook niet..
met elkaar komen we er wel.. en dan maar op tijd mijn bedje in zodat ik het gewoon volhoud xx

Joey kiest voor zichzelf maar ik moet verder

en dan krijg je van je eigen kind te horen
ik wil niets meer van je weten en horen
aleen ben ik gekomen alleen zal ik gaan

hulpverleners die je de afgelopen maanden benaderde die nu in ene roepen ik weet nergens van
hier met ons mee praten en daar met hun

mijn ouders die mij verwijten gaven terwijl ik echt alles zo goed mogelijk heb willen doen

gelukkig heb ik vele lieve mensen om me heen die er wel voor ons zijn
en wel waarderen wie we zijn en wat we doen

ik ben moeder van 2 kanjers en zal dit altijd blijven !

en ik moet en ga door
dat heb ik van Yerèll* kunnen en mogen leren
doorgaan en niet zo maar bij de pakken neer gaan zitten

jaren heeft mijn boy* geknokt waar niemand hem een kans gaf
en dat wil ik nu ook proberen

opnieuw leren leven noem ik t zelf
ons huisje is al grotendeels opgeknapt en beetje bij beetje gaan we verder
ik pak wat hobby's op
o.a. kokkerellen en door dat er met regelmaat mensen op bezoek komen mag ik allerlei lekkere recepten uit proberen

en vanaf 4 nov ga ik eens per 2 weken weer een dag de schoolbanken in , om mijn diploma z-verplk. weer up to daten naar deze tijd .. 6 bij eenkomsten waarin we alle verpleeg technische handelingen weer op halen
in februari hoop ik dan weer helemaal te voldoen aan de normen van deze tijd want door Yerèll* en zijn omstandigheden had ik de verplichte scholingen laten verlopen
maar behalve deze scholing is er ook og en transfertraining en bijeenkomst van de projectgroep dementie waar in ik veel mag leren maar ook van mijn ervaringen mag delen


tuurlijk mis ik Joey flink .. want opa en oma horen van hun kleinkind te genieten en niet de opvoedkundige taak over te nemen zegt ook de hulpverlening tegen ons .. waar mijn psychologe ook aanvulde maar Astrid de zware periode die achter je ligt .. eerst de zorg rondom Yerèll* kort daar achter aan de zorg rondom Joey dat hield je niet veel langer vol .. probeer voor je zelf te zorgen en daar ben je goed mee bezig en laat Joey weten dat je altijd er voor hem wilt zijn !

Alex kids komen met regelmaat en dat is super gezellig en dat doen ze niet als jij zo'n boe vrouw bent hoor .. dat zeiden verschillende mensen tegen mij en daar houd ik me dan maar aan vast

daarnaast ben ik super dankbaar dat ik Alex naast me mag hebben die er echt voor me wil zijn en daarnaast vinden we veel troost en kracht in ons geloof

ik deed mee aan het project van Praise United in Huizen heerlijk om God groot te mogen maken met ruim 150 anderen http://www.youtube.com/watch?v=LTWMDZifzGs het gaf me ook een bepaalde troost en kracht xx
een dinnetje riep ook meteen As kom bij ons op koor maar wie weet volgend jaar

eerst voor mezelf zorgen en weer beter in mijn velletje komen zitten
maar de komende weken zit ik echt niet stil..

herfstvakantie voor velen maar voor mij zekers 32 uur werken binnen 12 dagen waar ik normaal 12 uur per week werk .. daarnaast mijn gewone verplichtingen als vrijwilligerswerk maar ook verjaardagen .. en Annet die gezellig komt eten
as. weekend een doopdienst van de dochter van goede vrienden een meisje wat op 7 jarige leeftijd zegt ik wil ook bij God horen..
volgend weekend de gedachtenisdienst op Sherpa waar ook Yerèll*s naam genoemd zal worden en dan 8 nov weer namen noemen op de Amerpoort
in de noem mijn naam slinger is ook Yerèll* verwerkt xx http://www.youtube.com/watch?v=0tpKPCTsZFI

leuke dingen allemaal wel maar vaak dingen die ook weer voor een bepaalde emotie zorgen en dat moet ik voor mezelf een plek gaan leren geven xx
stapje voor stapje kom ik er !

schrik... maar goede afloop xx

2 weken geleden op maandag avond ging bij ons de telefoon op zich niets vreemds want we worden met grote regelmaat gebeld
Ada belde ... ook niet vreemd dat zij aan de andere kant van de lijn was
maar het nieuws wat ze ons meldde was minder fijn en we waren blij dat ze dit niet via een mailtje of sms- je deed waar we via ook met grote regelmaat elkaar contacten

al een paar weken liep ze met een plekje op haar bovenbeen wat leek te groeien en een vriend had haar tijdens een weekendje weg met vrienden en vriendinnen er op gewezen om het eens aan de dokter te laten zien
Ada had er geen echte haast mee maar nadat de vriend er nog een keer over begon was ze toch maar naar de dokter gegaan

deze nam het dus direct op en maakte een afspraak bij het zh een paar dagen later
bij de eerste afspraak werd het plekje bestudeerd en werden er foto's gemaakt..
ze zouden er binnen het team artsen in opleiding over gaan overleggen  ..
een dag later moest ze terug komen en werd het verwijdert
en werd het op kweek gezet

vandaag moest ze terug en werden ook de hechtingen verwijdert
ik wilde graag mee want alleen gaan wat ze van plan was vond ik niet echt een goed idee
al zou je goed nieuws krijgen hoe groot is de kans dat het nog eens gebeurd e.d. vragen waar ze zelf niet bij stil had gestaan maar fijn wel dat ik mee dacht ..

het bleek dus op een true blue neavus te gaan http://www.huidinfo.nl/blauwe%20moedervlek.html
en niet om een melanoom waar in eerste instantie aangedacht werd .. goede uitslag dus en kans op herhaling is miniem

maar door onze hoofden draaiden al allerlei andere scenario's ... waar Ada zelf zoiets had ach we zien t allemaal wel , zou wel goed komen ..
onze eigen verhalen kwamen weer naar boven
Alex die toen onschuldig voor poliepen verwijderen ging en wat kwaardaardig bleek te zijn met al uitzaaiingen in de bijholte alles liep goed af weten we nu 5 jaar verder maar toch
zelf had ik aantal knobbeltjes  in mijn borst die goed aardig bleken te zijn maar de jaarlijkse controle is telkens weer spannend

in onze familie,  vrienden en kenissenkring kennen we nog meer voorbeelden , ook die anders afliepen als gewenst

maar nu dus een positieve uitslag en tijd voor rust in onze hoofden !

dankbaar dat we t (nog) kunnen doen

zondag (gister) haalden wij Alex nichtje op.. ze woont in een woongroep en had ons een week daarvoor gevraagd of we een keertje met haar naar het graf van haar vader wilden gaan
ze was een meisje van 5 jaar toen hij overleed en al zijn we 19 jaar verder het gemis is en blijft er
een plantje had ze gehaald en met zijn 3-en gingen we naar het kerkhof in Bunnik waar zijn laatste rustplaats mag zijn
nog veel meer bekende namen voor Alex en haar troffen ze daar en zo kwamen er ook allerlei herinneringen naar boven
oa. aan opa Alex vader die op de begraafplaats in Zeist zijn laatste rustplaats heft.. dus daar heen en ook nog langs andere dierbaren die ontvallen zijn en in herinnering kwamen gelopen

herinneringen soms aan mensen die ik nooit in levende lijve heb mogen leren kennen maar voor mij door de verhalen toch zijn gaan leven

dankbaar dat we ons nichtje zo een goede middag konden geven waardoor ze openlijk over haar emotie kon spreken iets wat zij niet altijd makkelijk doet .. maar voor Alex en mij toch ook wel een moment met een onderbuik gevoel .. onze eigen kinderen ze zijn zo druk met hun eigen leventje dat zij soms minder tijd hebben om herinneringen op te halen .. gaan hun eigen weg..

Joey zien we even niet maar via via lijken we toch op de hoogte te blijven..  horen ook dat hij helaas niet lekker in zijn vel blijft zitten en dat doet zo pijn
Lex kids hebben hun vrienden en werk waardoor ze een volle agenda hebben maar we spreken ze gelukkig nog wel met regelmaat en weten dat ze altijd binnen kunnen lopen
maar de weekenden kiezen ze vaak voor hun zelf..

S. gaf aan dat ze ook nog wel even langs oma wilde en toen we daar kwamen bleek oma nog een beter plan bedacht te hebben ze had bezoek wat nog wel eens op zondag aan komt op de hoogte gebracht dat ze er niet was want ze ging met ons mee naar Laren om zo een fijne middag met haar kleinkind en ons te hebben een plan wat ons overviel maar achter af heel goed beviel

handig bleek ook weer onze rolstoelbus want omdat oma moeilijker loopt konden we zo makkelijk de rolstoel en andere hulpmiddelen mee nemen

na 2 begraafplaatsen kon nummer 3 ook nog wel bezocht worden want oma gaf aan ook nog wel even langs Yerèll*  te willen .. heel bijzonder omdat te horen want mijn boy* heeft in de jaren dat zij hem heeft mogen kennen ook wel een bijzondere plek in haar hart gekregen xx

nog even een korte wandeling en voor oma en nieuwe ervaring.. op je 85e een smoothie drinken waarop we ons zelf tracteerden .. voor we ons huisje in Laren opzochten

het was al eind van de middag dus betekende dat ik de keuken in kon om een smakelijke maaltijd op tafel te gaan bereiden.. S. had mogen kiezen wat we aten iets wat we ook altijd onze kinderen laten doen .. maar de bietenstamppot waar S. voor koos had ik nog nooit gemaakt en Alex en oma hadden dit ook nog nooit gegeten .. via een online oproepje had ik een recept gekregen en kwam er pan vol op tafel maar zo lekker als ze het zelf maakte vond ze mijn stamppot niet al at ze er 2 borden vol van leeg

nog een kop koffie voor we oma en nichtje weer thuis brachten
op de woongroep begrepen we dat bietenstamppot vaak door S. gekozen en gekookt word maar dat ze het nieuwe recept ook wel eens willen proeven... lastig ook wel weer voor S. omdat ze aan structuur en gewoontes "vast zit"maar wie weet kan de groepleiding haar zo ver krijgen


een middag met emotie maar zekers ook lol toen ze even de kat uit de boom had gekeken
 thuiskomend met een voor ons heel dankbaar gevoel ... bijzonder om dit te kunnen doen
voor zowel oma als nichtje

veel herinneringen opgehaald

maar ook bedenkend dat we dit echt wel vaker kunnen ondernemen mits het past in onze volle agenda

opnieuw leren leven

Ik kom net thuis van een ochtendje op stap met een dinnetje
ze was pas jarig en ik dacht ga ff bakkie bij haar doen dat doen we wel vaker op wo. morgen haar enige vrije dag..
maar zij had een afspraak in het WKZ ..
jarenlang mijn 2e thuis of beter gezegd het 2e thuis van mijn boy*
ga mee zei ze en na een korte twijfel dacht ik waarom niet... later ook wel weer denkend wat zou de arts die we treffen er van vinden zij kende mij tenslotte ook jaren en weet niet dat ze plots met mij geconfronteerd word.. mijn dinnetje voelde dat schijnbaar t zelfde want ze had ff een mailtje gestuurd

raar maar ook vertrouwd om op de afdeling, door t zh  te lopen
bekenden te treffen  en even kort met hun te spreken
de artse nam ook even tijd voor mij en vond het plezierig me te ontmoeten en te horen dat het onder de huidige omstandigheden best goed met mij gaat
voor mij was het ook zekers weer een nieuwe ervaring om te mogen zien hoe de techniek niet stil staat en wat het doet voor andere kinderen met epi

ik mocht deze ochtend ook zien dat kleine initiatieven opgezet door particulieren goede vruchten af mogen werpen bij kinderen met epi en/of een "gedrag"sprobleem... dat Den Haag wss nog heel veel kan leren van dit soort initiatieven en dat daar mss wel een bezuinigingspost is ... want "school"zit nu in een luxe villa midden in het bos en kan mss ook wel gerealiseerd worden in een huis wat meer centraal in de maatschappij staat..

we liepen nog even langs het plekje van mijn boy* voor we ons zelf tracteerden op een wel verdiende kop koffie

en op dat moment realiseerde ik me dat ik soms ook erg dankbaar ben niet meer dagelijks geconfronteerd hoef te worden met al die *#$ epileptische aanvallen die de kwaliteit van leven van mijn boy* zo minamaliseerden
denk dan niet meteen ze mist haar kind niet nou dat gemis word met de dag groter maar ik probeer mijn hedendaagse leven opnieuw in te vullen


ben dankbaar met de vele vriendschappen ontstaan vanuit lotgenoten contact en ga de kinderen echt niet uit de weg maar de aanvallen nee die mis ik niet
ben dankbaar dat mijn knul bevrijd is van al die aanvallen
en ben er van overtuigd dat hij nu vrij van alle zorgen op de gouden straten in de Hemel mag dansen

ik hier op aarde worstel met het gemis en een bijna 13 maanden verder ook nog met hoe vul ik al die ontstane vrije tijd in

geniet van het vrijwilligerswerk wat ik mag doen...
en ben helaas ook nog met regelmaat druk met afhandelen van alle burocratische regeltjes .. zo hadden we geen recht meer op BPM en een rolstoelbus indicatie na het weg vallen van Y* ..
1 jaar krijg je dan de tijd om de bus te verkopen en ze schorsen dan de nieuwe na te komen regels.. maar het lukte ons niet om de bus te verkopen.. genoeg gegadigden maar of de financiën kregen ze niet rond of te wel door onvoldoende eigen middelen of doordat gemeenten niet mee wilde "sponseren"aan een bus van 4 jaar
in augustus had ik al telefonisch contact met de belastingdienst gezocht en onze situatie uitgelegd.. vorige week vulde ik met een din die iets meer zicht op dit soort formulieren heeft een papier in met de huidige omstandigheden er van uitgaand dat wij een "boete" moesten voldoen omdat wij niet aan de eisen voldoen er wel mijn persoonlijk verhaal aantoevoegend
word ik van de week gebeld door een leidinggevend ambtenaar van de belastingdienst waar ons formulier beland was ... we hoeven de rest BPM niet terug te betalen omdat we nog vrijwilligerswerk in de sector doen en onze bus daar mede voor gebruikt kan worden want officieel moesten we onze bus ook nog terug laten bouwen tot bedrijfs..bestelbus dus met tussenwand .. wel word de wegenbelasting anders maar daar willen we wel mee verder.. de rest BPM zorgt er voor dat we nog 2 jaar compensatie ruimte hebben in dit geheel dus daar is wel mee te leven
blij dus wel dat ik in de loop der jaren geleerd heb mondig te zijn en dat lijkt nu positief uit te werken..

de ontstane leegte en vrije tijd vullen we zekers ook in door onze sociale contacten soms verwaterd de laatste jaren door de omstandigheden weer aan te halen.. met regelmaat hebben we hier eters zodat ik mijn kokkerelkunsten ook kan uitoefenen want koken is zekers geen onplezierige bezigheid zekers niet als je mensen met smaak ziet eten van wat jij op tafel zet
en we  blijven  stil met alle medeleven die we telkens weer ontvangen uit vele verschillende hoeken .. zo kwam er gister weer een brief uit het noorden van iemand die met Y* gewerkt heeft en ook onze boy* nog mist en vertelde over wat Y* hem voor levenslessen heeft mee gegeven.. voor mij van die opladertjes die weer goed doen.. veel post/telefoontjes en berichtjes krijgen we nog en dat doet zo goed !

ik geniet van mijn werk
mag in november weer de schoolbanken in om mijn diploma up to daten naar deze tijd .. loop daardoor al paar momentjes met collega's mee om te zien wat er in de loop der jaren verandert is want de techniek blijft niet stil staan... mag ook binnen het werk in een projectgroep zitten waar ik veel leer maar ook  mijn expertise opgebouwd privé door alles wat ik binnen mijn gezin mee maakte kan en mag gebuiken

heb een paar oude hobbies weer opgepakt en zo langzaam aan hoop ik het opnieuw leren leven toch steeds weer meer invulling te geven
zo zing ik de laatste weken mee in een gelegenheids koor en merk dat ik daar weer erg veel plezier aan beleef .. binnenkort een concert als afsluiting wat in no time was uitverkocht dus wie weet nog wel weer een vervolg.. of mss gewoon een leuk koor hier in de buurt zoeken waar ik mij bij aansluit
mijn geloof is mijn kracht waardoor ik volhoud maar respecter iedereen die zijn leven anders invult .. Alex zegt altijd ben blij met een breed publiek ieder heeft zijn competenties waar ik van kan leren xx

mis Joey wel enorm maar weet via een vriendinnetje van hem dat hij weer werk mag hebben en zo ook meer ritme .. hij heeft mij laten weten even geen rechtstreeks contact te willen maar weet dat onze deur altijd open blijft staan .. want ik ben en blijf zijn moeder en wil er altijd voor hem zijn !!!

met vallen en opstaan probeer ik dus telkens weer opnieuw te leren leven zoals het genoemd word door mijn psychologe..
herstel van een kleine operatie die ik moest ondergaan omdat ik de afgelopen jaren minder goed voor mezelf had gezorgd

stapje voor stapje kom ik telkens weer iets vooruit xx